شجاعت و ویرانی

باورتون میشه که 18 سال از سال 76 گذشته باشه؟ تو چهارم خردادی که نتایج انتخابات اعلام شد و یه عالمه امید زاییده شد. امیدی که می گفت اگر حکومت به خواست مردم احترام بگذارد مردم چندین برابر آن به حکومت احترام خواهند گذاشت و اعتماد از دست رفته اشان بسرعت باز خواهد گشت. با شوق می رفتیم که بعد از سال های جنگ و سال های درگیری های خونین سیاسی به آرامش و همدلی متقابلی برسیم و امیدوار به آینده شویم. و اینکه به هرحال چاره ای غیر از گفتگو نیست و نخواهد بود. 12 سال بعد 88 بود و باز انفجار امیدهایی دیگر و بعد سال 92 . جای امیدواری هست این اصرار کردن بر انتخاب و گفتگو و مدنیت. هرچقدر که دشواری و سنگ اندازی و ناسازگاری هم که پیش بیاد بار هم بهترین راه همین اصرار بر گفتگو و انتخاب هست تا روزی که در همه لایه های قدرت هم امری طبیعی و بدیهی شود. لایه هایی که امروز و هر لحظه می خواهند بازی را که خود شروطش را گذاشته بودند و بر ما انتخاب کنندگان تحمیلش کرده بودند و ما انتخاب کنندگان در ناچاری و دفع خطر از سر همه پذیرفته بودیمش بهم بزنند. هشیار باید بود که زیر بار این بهم زدن بازی نرفت و اصرار کرد که بنا بر حرف و شروط خودتان هم که شده بهتره ما و شماست که به رنگ مسالمت و گفتگو ادامه دهیم که هنوز خطر جنگ و ویرانی بیخ گوش ماست. خطری که همه را تهدید می کند. ما و شما نداره. سرنوشت مان عجیب بهم گره خورده آنطور که شرمندگی شما شرمندگی ما نیز خواهد بود!
اینروزها باید شجاع بود و از شرمندگی نترسید که ویرانی سرنوشتی بس وخیم تر از آن برای همه خواهد بود