و اﻳﻦ ﺑﺎﺭ
ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﺭا
ﺑﺮﺩﻳﻮاﺭﻫﺎﻱ اﺗﺎﻗﻢ ﺩﻭﺧﺘﻢ
ﻭﻗﻟﻢ ﻫﺎ ﺭا
اﺯ ﺳﻘﻒ ﺁﻭﻳﺰاﻥ ﻛﺮﺩﻡ
ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ
ﺷﻌﺮﻭﺣﺸﻲ ﺑﺮﺑﺴﺘﺮﻡ ﻣﻲ ﻟﻐﺰﺩ
و ﺗﻨﻢ
اﺯ ﻧﺴﻴﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اﺵ ﻣﻲ ﻟﺮﺯﺩ
ﺑﻪ ﺩاﻣﻲ اﺳﻴﺮﺵ ﺳﺎﺯﻡ
ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻡ
ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺁﺯاﺩ و ﺑﻲ ﺭﻳﺎ
اﻭ ﻣﺮا ﻛﺎﻭﻳﺪ
و ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ
ﺁﻧﭽﻪ اﺯ ﺳﺤﺮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩاﻧﺴﺖ
ﺑﻲ ﺻﺪا ﺧﻮاﻧﻴﺪ
و ﻣﻦ ﺑﺎﺯ
ﺑﺎ ﺷﻌﺮﻫﺎﻱ اﻫﻠﻲ
ﺧﻴﺮﻩ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ
ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ
تیرماه 1363
