عده ای تا پایشان را می گذارند بیرون

عده ای تا پایشان را می گذارن بیرون و احساس امنیت نسبی بهشون دست میده عنان زبان را رها می کنند وبنا را می گذارند بر دعوت به شورش و انقلاب. و آنقدر پیش می روند که جوانان از اینکه شورش نمیکنند دچار حس حقارت بشوند.
بیائید غیر فرصت طلبانه و شجاعانه بگید که سرنگون کردن هیچ حکومتی لزوما پیام آور آزادی وعدالت نیست. و قهرمان ومقاوم خواندن مردم نیز فقط یک فریب برای ایجاد جوی هیجانی ست که خود الان در آن شرکت ندارید ولی ممکنه حکومتیان را دچار دردسر کنه!
دلم می خواد بنشینم و فقط بگم که چه کسانی اگر می آمدند چه می کردند و یا وقتی قدرت داشتند چه کردند ویا حال که ادعای مبارزه مطلق و حرفه ای دارند حاضرند چه گزارشی از گذشته و حال خود بدهند و بگن که چقدر شعارهای نسنجیده و بی تجربگی های دیروزشان قربانی داد و کاش شرمنده خامی دیروز بودند و خواستشان انتقال تجربه مانع گرفاجعه امروز باشد تا بازشاهد سپر بلا شدن نوجوانان وجوانان نباشیم
آخ کاش آزادتر وراحت تر از این بودم و خیلی حرف ها و قصه ها را می گفتم.
نه من آدم شجاعی در گفتن نیستم و بخصوص که می خواهم فرصت همین قدر نوشتن هم برام بمونه و بتونم حرف بزنم.
بتونم بگم وظیفه روشنفکر واقعی اینه که اصلا به قدرت فکر نکنه و واقعیات گذشته را تحلیل کنه و به جوان ها بگه که خیلی از قصه ها و حماسه هایی که از قهرمانی ها ومقاومت ها گفته شده اونطوری نبوده و یا نتایجش اونطور که گفته ایم و میگن نبوده ونیست.