بی خوابی میاد سراغت. هی تو رختخواب غلت می زنی. در انتخاب بین پشه و گرما وکولر و بدن یخ کرده و پاهای ضعف کرده در می مانی. همه دردهای واقعی وغیر واقعی خودشان را به رخ تومی کشند و اگر بهشان فرصت بدهی ذره ذره تسخیرت می کنند و در ناامیدی کامل غرق ت می کنند.
به خودم گفتم چرا به بیخوابی بعنوان یه دشمن وعامل منفی نگاه می کنی؟ بیا وبه آن بعنوان یه فرصت نگاه کن.فرصتی که در روز از تودریغ شده .
اینقدر روزها در کار ومسائل روزمره ظاهرا بی اهمیت ودر واقع اجبار مشغول می شوی که متوجه گذشت زمان و در جا زدن های همیشگی نمی گردی. روزها و عادت ها و تکرارها تورا می بندد بدون اینکه متوجه تنیدن این پیله ها به دور خود شوی.
خب چرا حالا که بیخوابی این چرت را پاره کرده و به توتلنگر می زند از آن می رنجی؟!
من دارم به این مسئله فکر می کنم که چرا ما به وقایع و رویدادهایی که برای مان پیش می آید فقط به شکل منفی و غیر متعارف آن نگاه می کنیم و تسلیم و دست بسته در برابرشان به اندوه وافسردگی پناه می بریم؟
ما حاصل میلیون ها اتفاق نادر از میلیاردها هستیم که منجر به بسته شدن نطفه ما و زندگی و هستی وجایگاه کنونی ما شده که همیشه می تواند در مقایسه با زندگی های دیگر قرار بگیرد یا نگیرد و به عنوان پدیده ای منحصر بفرد در هستی تلقی شود که دارای شرایط و خصوصیات مربوط به خود است.
یعنی می خواهم برسم به آن فلسفه قدیمی قسمت و از آنجا برسم به دونوع برخورد کاملا متضادی که همیشه با این کلمه وجود داشته. تسلیم و اندوه و شکایت و یا پذیرفتن واقعیت وامکانات موجود و تلاش برای استفاده بهینه از آنچه که هست.
جمله هرچه پیش آمد خوش آمد می تواند تعبیر عمیق پذیرش واقعیت و تجهیز امکانات برای مقابله را داشته باشد. و کلمه تکامل می تواند از شکل کلی گویی به شکل تمام آنچه که قصه هستی ما را تشکیل می دهد در بیاید ومعنا شود. و باور کنیم که قدرت پذیرش و مبارزه با شرایط توانسته عامل تغییرات ژنیتیکی و مقاوم هستی برابر نیستی شود.
کافیه به مقاومت همین پشه ها در برابر سلاح های شیمیائی که محصول چندین سال مطالعه و مبارزه انسان هستند نگاه کنیم که بدانیم تحول و مبارزه و شکست و پیروزی همیشه وهمیشه وجود داشته وخواهد داشت و آرامش و خوشبختی ما تو اینه که خلاصه تو هر پدیده به ظاهرا منفی هم وجه مثبتش را پیدا کنیم ودر تقویت آن بکوشیم که پاد زهر هر زهری درون خود اوست.
