اگر از من بپرسند چند داستان ایرانی را نام ببر که خیلی خوشت اومده و اون را چه به لحاظ فنی و ادبی و چه از لحاظ ظرافت وزیبائی در جایگاه خاصی بتوان قرار داد من حتما از داستان خروس ابراهیم گلستان نام می برم و بر خلاف خیلی از کسان که مرتب بر سر زمان واقعی نوشته شدن این داستان مجادله میکنند می گویم قوی ست چه امروز نوشته شده باشد وچه چهل سال پیش.
نمایش رویای یک عکس از مسعود رایگان را توتالار کوچک باتفاق آقایان شین و میم وخانم ها لام ومیم و البته کلی تماشاچی دیگه دیدیم!! شروع خوبی نداشت. موضوع برخورد ادارات مهاجرت با پناهنده گان هم زیاد به درد ما نمی خورد وراستش آنقدر از اون در این سال های اخیر صحبت شده که لوس بنظر می رسید. بخصوص اینکه نویسنده چهره ای بسیار نامنصفانه از ادرارات مربوطه که ما می دونستیم منظور سوئد هست ارائه داده بود. بازی خود رایگان هم بفمهمی نفهمی یکدست و روان نبود ونتونست با من ارتباط برقرار کنه. رایگان توفیلم های خاموشی دریا وخیلی دور خیلی نزدیک بعنوان یه هنرپیشه سینما عالی بود ولی اینجا نه کارگردان درجه یکی بود ونه بازیگر ی در سطح درجه یک های تئاتر ایران.
من اگر بجای ایشان بودم کل نمایش را خلاصه می کردم در صحنه عکس گرفتن از رویا تیموریان که بسیار عالی وقشنگ بازی کرد. یعنی زمان نمایش را می کردم حداکثر یکربع و وقت خودم و دیگران را هم نمی گرفتم!
به کلیه دست اندکاران ایرانی هنر هم که از آنطرف آبها می آیند تا اینطرف آب کاری را ارائه بدهند پیشنهاد می کنم حتما مشورت را فراموش نکنند البته قبل از اجرا.
