فیلمی درباره فیدل کاسترو از استلابراوو محصول 2001 آمریکا. سینما فلسطین.سالن کاملا پربود. فیلمی بسیار قویتر, جذاب تر و پر معناتر از فیلم ویکتور خارا.همه آمریکای لاتین و همه سادگی ها و باورهای جهان سومی ها . آدم احساس می کنه که کاسترو یک اصلاح طلب واقعیه و باندازه کافی باهوش و شجاع در درک موقعیت های جهانی.کلی از شخصیت های دوست داشتنی از جمله گابریل گارسیا مارکز را می توان تواین فیلم دید. آدم دلش می خواد جزئیات بازهم بیشتری از کاسترو بدونه.آدم احساس می کنه فشار آمریکا وتحریم هایش مانع آرامش و پیشرفت مردم کوبا ست.
دیکتاتوری جهانی به مانند دیکتاتوری داخلی و هر نوع دیکتاتوری مخل آرامش و راحتی و پیشرفته. این فیلم مراتحریک کرد که به مسئله آموزش و پرورش و ایجاد امکان کسب تجربه و نتیجتا حق انتخاب برای همه فکر کنم.
رفتیم سینما پایتخت برای دیدن فیلم چهارشنبه سوری!!! صفی طولانی داشت که نگو. جای درنگ نبود رفتیم سینما عصرجدید سالن 3 برای دیدن فیلم تایوان تلخ وشیرین. کلا 7 نفر بودیم. آپارت چی نتونست فیلم را تنظیم کنه. زیر نویسش هم بجای انگلیسی , روسی بود. همگی بلند شدیم آمدیم بیرون .پول مان را پس گرفتیم. ما یعنی میم و لام و میم اول یه سیراب شیردون وپاچه تو خیابون وصال زدیم تو رگ بعد رفتیم سینما سپیده فیلم به آهستگی از مازیار میری نوشته پرویز شهبازی.
تا فیلم تموم شد, عکس العمل من این بود: بابا فیلم دیگه ای نبود برای جشنواره برلین انتخاب بشه؟ به پای صندوق مزخرف ضعیف متوسط وخوب که رسیدم ندانستم چه کنم!! همگی کارت ها را انداختیم تومتوسط!!! اول کمی بد و بیراه. بعد هرکس رفت تو خودش و نکته ای مثبت از فیلم گفت.یواش یواش شروع کردیم به هضم کردن. ما جا خورده بودیم. مثل فیلم نفس عمیق پرویز شهبازی. جای پای او و اثرش حسابی باقی بود. نمی دونم چرا حس داستان های صادق چوبک به من دست داد. داستان انتقاد هایی اگرچه تکراری ولی جذاب به رابطه های جامعه داشت. چاقوی کیمیایی کند شده بود و راه حلی انسانی و کاملا باورپذیر از سادگی و پاکی یک کارگر با تمام اعتقادات وتعصب ها و فرهنگ ها ارائه میداد. نگاه قشنگ و خوبی بود به صفحات حوادث. با فیلم تجاری و خشن و تحریک کننده منفی روبرو نبودی. دلم میخواهد کارتم را از متوسط در بیارم و بیاندازم تو خوب!!!
چقدر این کارت های ضعیف و متوسط وخوب کلی ومزخرفند!!!!!!!
