همچنان مشغول خواندن کتاب دلواپسی پسوآ هستم. نمیشه سرسری خوندش ورفت! گاه مجبورم جملاتی را چند بار بخونم. ولی ارزش آنرا دارد. بقول خانم نون که می گفت هنر پسوآ بیان آنچه که حس می کنیم و در مغزمان ممکنه بگذره تو قالب کلماته! شاید خیلی ها فکر کنند نقاشی کردن یا فیلم ساختن و یا شعر گفتن مشکل تر از نثر برای نوشتنه. ولی شکل هرچی که بخواد باشه این بیان اندیشه وحسه که از همه مهم تر و پیچیده تره. خیلی تصاویر و خیلی حس های آنی در برخورد با مسائل روزانه و یا خود زندگی کردن برای ما پیش میاد که از بیان اونا برای یه نفر دیگه عاجزیم ولی پسوآ تونسته همه اینها را انتقال بده. ضمن اینکه اون یه جور دیگه دیدن او ما را وادار می کنه که توجه مون را بچرخونیم و با یه حس دیگه ای با اتفاقات برخورد کنیم.
پسوآ حسودی های شیرین زیادی را توی ما بیدار می کنه! با اینکه شاید فکر کنیم ظاهرا خیلی از جاهای کتاب او آدم افسرده و ملولی بوده! ولی واقعیتی که بهش می رسیم اینه که مفهوم ملال و افسردگی و اندیشه مرگناک از دید او طور دیگه ای مطرح میشه که نمی توان نتایج معمول را از آن گرفت.
وای چقدر سخته بیان همه اونچه که تو ذهنمون می گذره و نظر و اندیشه ما محسوب میشه! من که تو همین متن کوچیک نتونستم موفق بشم!
