من هرچه می بینم , به همان اندازه بزرگم, نه به آن بزرگی که خودم هستم.
من نمی دونم کائیرو کیه ولی جمله بالا را پسوآ از قول اون نقل می کنه و بصورت شاعرانه ای در کتاب دلواپسی بسطش می ده. او می گه:
این جمله برای من باقی می ماند و روانم را پر می کند, احساساتی که درک می کنم , به آن تکیه می دهم و از درونم برمن – مثل فراز شهر از بیرون – آرامش وصف ناپذیر مهتاب استوار می ریزد, و با سپیده دم گسترده می شود..........
