یازده سال از ازدواج ما گذشت. سال 1373 با هم آشنا شدیم . عاشق شدیم. حرف های عاشقانه زدیم. از عشق بدون مالکیت گفتیم بدون اینکه هرگز به ازدواج فکر کرده باشیم. انگار سال ها بود که یکدیگر را می شناختیم. اولین نگاه ما آشنا و قدیمی و صمیمانه بود. اشک مان را در آورد. احساس کردیم همه را دوست دا ریم. دلمان می خواست همه چون ما عاشق باشند.
سه ماه از دوستی ما گذشته بود و توی پارک ساعی زیر نگاه منکرات وزرا به درختی قدیم شانه بر شانه هم تکیه داده بودیم و زمزمه های عاشقانه می کردیم و تو پیانوی جواد معروفی غرق شده بودیم که مامور کمیته از ما خواست خودمان را جمع و جور بکنیم و با حیاتر باشیم! و ما اعتراض کردیم مگه چیه بهم تکیه دادیم!! و مامور کمیته گفت اصلا شما چکاره هم هستید؟ گفتیم دوستیم!! گفت پس بیائید تو کمیته تا نوع دوستی تان مشخص بشه!! شب تو کمیته وزرا وقتی جداگانه از هرکدام ما پرسیده بودند که قصدتون از دوستی چیه گفته بودیم شاید بخواهیم با هم ازدواج کنیم !! این اولین بار بود که هریک از ما این موضوع را مطرح می کرد. هرگز قبل از آن صحبتی در این باره نکرده بودیم !! ساعت 12 شب رهایمان کردند تا دادگاه فردا!! و ما باهم رفتیم خونه ما!! خواهرم اولین بار بود که مهرنوش را می دید. 3 هفته بعد در 18 اسفند 1373 طی مراسمی یکساعته و با مهریه ای متقابل که شامل یک جلد مثنوی و یک شاخه گل رز برای او و یک جلد حافظ و یک شاخه گل مریم برای من میشد با هم ازدواج کردیم. ما می دونستیم که اتفاق خاصی برایمان پیش نیومده!! ازدواج برایمان حادثه تازه ای نبود! ما تو این عالم ها نبودیم. فقط عشق بود و بس
مهرنوش 22 ساله و رهی 32 ساله بودیم. من هیچ اختلاف سنی احساس نمی کردم. مهرنوش همان بود که همیشه می توانست تو رویا و آرزو م باشه. با شعور و عمیق و زیبا و دوست داشتنی. و پای همه چیز. پای کوه و جنگل و دریا و سفر.
یازده سال گذشت و همیشه تلاش کردیم همچنان بدون مالکیت دوست داشته باشیم و به استقلال و آزادی هم احترام بگذاریم.راه سخت و پر از رنج و لذتی بود که هنوز داریم طی می کنیم. مهرنوش عزیز سالگرد عشق و زندگی مبارک. عشق و زندگی که نه به تو تعلق داره و نه به من.
