یکسر نانچیکا دست او بود و یکسرش دست من. در دایره ای چرخانده شدم تا صداهایی آشنا و ناآشنا گفتند نه و من رها شدم . بی هیچ حسی از آزادی. رها در میان مردمی که عادت به داشتن قهرمان و مرثیه سرائی داشتند و من هیچ قهرمان شان نبودم.فقط یک عبدالرحیم بودم با پرویزی تنها در درون و راهی سخت که می بایست طی میشد.
ﻧﻤﻴﺸﻪ اﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﻭاﻧﺘﻘﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ و ﻃﺮﻓﺪاﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ! ﻧﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ و ﻗﻠﻤﺖ ﻫﺴت ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻱ ﻧﻤﻴﻮﻧﻲ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺭا ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ.
حتما انتقاد و انتقاد ازخود و بالا بردن سطح پذیرش آن در فرد و جامعه از مهم ترین و راهگشا ترین خصوصیات انسان نوین و متکامله.
داستان نام های من-عبدالرحیم
