خیلی وقت بود که ندیده بودیمش.چندبار سراغش را از آقای ایکس گرفته بودیم و اوبصورت مبهمی گفته بود که دیگه نمیبنمش.و به همین جمله بسنده کرده بود. ما هم کنجکاوی بیشتری بخرج نداده بودیم. چون برامون غیر طبیعی نبود که دونفری که تقریبا با هم زندگی می کردند یکروز خسته شوند واز هم خداحافظی کنند.ازدواجی که در کار نبود وآدم های نابالغی هم که نبودند. چون می دونیم تو ازدواج مسئله خیلی فرق می کنه. بخصوص تو جامعه ما. که ازدواج قراردابین 2 نفر نیست! بلکه پیوند 2 ایل و فامیل باهم دیگه ست که حسابی دست وپای طرفین را برای فسخ اون می بنده.خیلی ها را می شناسم که از ترس پاسخگویی به جامعه اطرافشان از یکدیگر طلاق نمی گیرند وهمینطور زندگی را با طعنه به یکدیگر ادامه می دهند. فقط یه زوج تو محیط ما بودند که به عشق می شناختیمشان و زمانی که احساس کردند دیگه ممکن نیست با هم باشند با شجاعت از هم جدا شدند.هیچکس هم نشنید که بعد از جدائی از یکدیگر بد بگویند و یا مسائل خصوصی گذشته را بریزند بیرون وهی خود را تطهیر کنند.
حالا خانم ایکس از راه نرسیده شروع کرده بود حرف هایی راجع به خانم بازی آقای ایکس زدن که ما داشتیم شاخ در می آوردیم. و یکی در میان هم می گفت آقای ایکس حالا هی گریه والتماس می کنه که من برگردم. و من هم نمی خواهم. دیگه نمی تونم. خسته شدم......
همینطور ادامه داد و داستان های گوناگونی گفتن ازآقای ایکسی که ما دوستش می داشتیم. نمی تونستم ساکت باشم و همینطور گوش بدم.گفتم بنظرم آقای ایکس نگاه هرزه ای ندارد. و هیچکدوم از دوستان هرگز چنین برداشتی از اون نداشته اند. اینکه او دوست دخترهایی داشته باشد یا نداشته باشد نیز به ما مربوط نیست. همچنانکه از او هیچگاه بی احترامی در مورد تو نشنیده ایم تو نیز سعی کن مسائل خصوصی فی مابین را اینطور بیرحمانه در معرض دید قرار ندهی.
می خواستم بگم تو سطحی که ما زندگی می کنیم همیشه ممکنه چه بین اون هایی که رسما با هم ازدواج کرده اند و چه بین اون هایی که بعنوان کسانی که همیشه با هم هستند می شناسیم رابطه به اونجا برسه که جدائی ضرورت پیدا کنه. در این وضعیت چه اون 2 نفر وچه دوستانی که به این رابطه مربوط میشوند وخلاصه کلام ما نمی بایست رنگ جدائی را زشت کنیم. جدائی هم مثل عشق مثل ازدواج مثل دوستی می تونه یه پیشرفت دیگه تو زندگی برای هر دو طرف ماجرا باشه.
