این دفعه فیلم ها را باکسانی نگاه کردم که ۲۰ سال و ۱۵ سال و ۱۲ سال و..هست که ایران نرفته اند. یه عالمه فیلم براشون آورده بودم که ببینند. هروقت که گذارم به اینطرف ها می افته بهترین سوغاتی که بنظرم میرسه همین فیلم آوردنه. و بهترین اوقاتم همین فیلم دیدن با چشم های تعجب زده اینانه که مشتاقانه دنبال پیداکردن علامت های آشنا از کوچه و خیابون های تو فیلم هستند و هی پرسیدن از مکان ها ی تازه.
دفعه پیش فیلم بوتیک را تحسین کرده بودند و با فیلم دنیا خندیده بودند و قبل ترش مارمولک براشون فیلم کاملی محسوب میشد از نظر فیلمنامه و بازی و کارگردانی. و فرش باد را هم خیلی خوششون اومده بود.
و ایندفعه تا اینجای کار اخراجی ها را نپسندیدند. چهار شنبه سوری را نزدیکای بوتیک دوست داشتند و تحسین کردند و با فیلم های مهمان و ازدواج به سبک ایرانی خندیدند. براشون حضور سعید کنگرانی مثل حضور شهره آغداشلو تو ایران تعجب آور بود !هرچند توافق کردیم که دیگه نباید از چیزی تعجب کرد! حتی اگه اعلام بشه که هفته دیگه گوگوش در مجموعه ورزشی یکصدهزارنفری آزادی کنسرت خواهد داشت!
راستش من از دسته بندی مردم و هنرمندان و ورزشکاران و حتی سیاستمداران به سرنگونی طلب و اصلاح طلب یا غیررژیمی و رژیمی مخالفم. خوب که نگاه کنیم در همه این سالها بصورت مستقیم و غیر مستقیم همگی که نهایت ملت ایران لقب میگیرند تو همه پیشرفت ها و پسرفت ها سهیم بوده اند!!و اصلا دلم نمی خواد که تلاش های مهندس ها و هنرمند های ایرانی تو بازی های سیاسی گم بشه و از کار بزرگ ساختن سد و مترو و اونهمه پل و بزرگراه حرفی زده نشه! همه این توانائی های بلقوه و بلفعل میتونه سیاسی نباشه و بعنوان یه امیدواری بزرگ مطرح بشه و اعتماد به نفس ما را بالا ببره.
بنظرم پذیرش سعید کنگرانی و شهره آغداشلو مثبته و پذیرش گوگوش و دیگران هم می تونه تشویق بشه! درجه تحمل هرچی بره بالاتر در نهایت برای همه بهتره!
