فیلم سوته دلان را دیدم. دلم برای علی حاتمی تنگ شد. چقدر بی سرو صدا بود این مرد. چقدر خط و ربط و زندگی ش مشخص و روشن بود برای خودش. و چقدر به گذشته تعلق خاطر داشت. دلش حتی برای شخصیت های فیلمش اونقدر تنگ شده بود که فیلم مادر را به یاد همون ها ساخت. مجید و حبیب و مادر را دوباره برای خودش زنده کرد. انگار علاقه زیادی به بازسازی دوباره زندگی داشت. و چقدر پیر بود این علی حاتمی! و چه فیلم های ماندگار ی ساخت. ما کسی را نداریم که به اندازه اون در به فیلم کشیدن علائق ش سمج بوده باشه ! جای خیلی فیلم هائی که اون می تونست بسازه تو زنده گی مون خالیه.
علی حاتمی شاعر و محقق و نویسنده و فیلمساز بزرگی بود که یه جورهائی مثل سهراب سپهری ورای خود تبلیغی ها زندگی خودش را کرد. راه خودش را رفت.و دنبال عشق و علاقه و فهمیدن های خودش بود از زندگی. اون واقعا عاشقیت داشت. یادش گرامی باد
