این همه پنجره...این همه خیابون...این همه راه....این همه زندگی ...
وای چقدر میشه ایستاد و نگاه کرد
چقدر میشه راه رفت
هی رفت ...و هی رفت..
چقدر دوست دارم این زندگی کردن را
این دیدن را...شنیدن را...رقصیدن
کاش می تونستم تا ابد همینطور هی برم..برم...
چه خوبه اون لحظه های ایستادن!
عقب را نگاه کردن....هیجان رمزآلود روبرو را چشیدن!
چه خوب بود اگر شاعر بودم
چه خوب بود اگر شعر می گفتم
همه اش بود در وصف زندگی
همه اش بود در باره بی انتهائی
بی بن بستی...
درباره دوست داشتن...مکث کردن
درباره راه
راه..راه.....راه....
همیشه..همیشه...همیشه راهی وجود داره برای رفتن
کاش شاعر بودم
کاش می تونستم بگم چقدر پر از زندگی ام
.......وچقدر اشک هایم هی سرازیر میشوند از شوق....از سبکی
هی تکه تکه می شوم...هی تکه تکه می گویم که شاید حسم راه برد به جائی ..قلبی ...حسی ...حسی دیگر....
وای چقدر حس هست تو این دنیا....چقدر حرف های آشنا...چقدر تکرارهای دوست داشتنی...
من دارم می ترکم از این دوست داشتن..از این زندگی.. بودن....هستی...هستی..
