دلم می خواد هر روز بنویسم برای خودم. دلم می خواد همیشه و همیشه بنویسم اینجا. حرف بزنم. حس هام رو بیان کنم و تجربه هائی را که می کنم یادآور بشم.ما همیشه یادمون میره. همیشه فراموش می کنیم. این فراموشی باورنکردنیه. باورمون نمیشه این همه فراموشی رو. و من نمی خوام فراموش کنم. هیچ چیز رو هیچ چیز رو نمی خوام فراموش کنم. می خوام اون قدر توانا باشم که از بخاطر آوردن نترسم. یه ترس های پنهانی توی ماست که همیشه فراموشی رو تقویت می کنه. خب چرا نمی گیم دیروز دیروز بود و تموم شد؟ چرا نمی گیم امروز یه روز دیگه ست؟ چرا باور نمی کنیم که با همه وابستگی امروز به دیروز و فردا باز هم امروز یه روز دیگه ست؟ما اون ادمی نیستیم که در شرایط دیروز بودیم و اون تصمیم ها رو گرفتیم و اون اتفاقات برامون رخ داد! ما یه آدمی هستیم با تجربه های بیشتر از دیروز و با نگاهی تازه تر. و با همه مسولیت هائی که نسبت به همه گذشته مون داریم داریم میگیم که امروز حتما مهم تر از دیروزه. زنده تر و واقعی تر. نگذاریم سایه دیروز هی سنگین و سنگین تر بشه و آزارمون بده. نه چرا باید از دیروزی آزار ببینیم که اشتباه کردیم. اونها همه طبیعی بودند. اگر امروز اینجا هستیم,اگر امروز فکر می کنیم که افق دید ما بازتر شده و بیشتر همه چیز رو درک می کنیم بخاطر همون چیزهائیه که دیروز برامون اتفاق افتادو اسمشون اشتباه های ماست. من دوست دارم بپذیرم امروز افراد را. امروز خودم را. تنها شرط من برای خودم ودیگران اینه که صادقانه مسولیت مون رو راجع به دیروز قبول کنیم و به همه نفهمیدن ها و احیانا خوخواهی ها اعتراف کنیم. بجای فراموشی ,یادآوری را بنشانیم تا از تکرار آنچه که غلط بوده جلوگیری کنیم و در آرزوی همه آنچه که مثبت و درست بوده باز تلاش کنیم.
و همه اینها را گفتم که بگم باز کیلومتر را می خواهم صفر کنم و برم تو سال جدید زندگی ام! برم که تلاش کنم بهتر باشم و بهتر استفاده کنم از همه چیزهائی که دارم و زنده تر باشم برای خودم و دیگران.
