نمی دونم که چرابعضی ها مرتب در حال انتقادو اعتراض به دیگران هستند ولی همون انتقادات چه بسا با شدت بیشتری به خودشان هم وارد هست ولی اصلا توجهی نمی کنند! من دارم از آدم هائی با جایگاههای متفاوت و حتی متضادی حرف می زنم که در عین اختلاف و تضاد ظاهری در اصل محق دونستن خودشان شریکند. محق بودنی که اونها را به اونجا میرسونه که غیر از مخالفت و انتقاد و حتی درگیری با دوست و دشمن شون برای بقیه هم نسخه می پیچند. کاش به نسخه ختم میشد !از همه توانائی شون استفاده می کنند که ذهنیتشون رو تو کله دیگری بکنند. واقعیت اینه که متاسفانه باید اصل خودخواهی و دیکتاتور بودن طرف مقابل را در هر سطحی و رابطه ای یک فرض دانست مگر اینکه خلافش ثابت شود! شکل های خودخواهی و خود بزرگ بینی تو همه ما متفاوته. اونقد رکه سخت میشه بازشناختش. هرچی بیشتر نقش یه آدم دلسوز و منتقد را پیدا می کنه و شناخته تر میشه و در ارتباط وسیعتری قرار میگیره این خودبزرگ بینی و غرو رکاذب و خودفریبی و دیگران فریبی اش شکل پیچیده تری پیدا می کنه البته تا زمانی که در معرض آزمون قرار نگرفته!
اینهائی که می گم فقط شامل رفتار های اجتماعی و سیاسی نمیشه بلکه دقیقا می خوام بگم در خانواده. با دوستان و آشنایان نزدیک. با اونهایی که دوستش دارند و یا یه جوری بهش علاقه و حتی ایمان دارند. ایمان به نبوغ و برتری و خوش فکری و قوی بودن و..... اینها بیشتر در خطر خودبزرگ بینی و جاه طلبی هستند و اصلا مواظبت از خودشون نمی کنند و می گذارند که افراد ضعیف که می تونند همسر یا یه عضوی از خانواده و اطرافیان باشند اونها را با انتقاد هائی که هرگز ازشون نمی کنند به سراشیبی سقوط بیاندازند. اگر با همون سختی که از دیگران انتقاد می کنیم با خودمان برخورد داشته باشیم خودمون را در برابر خودبزرگ بینی و قدر نشناسی بیمه کرده ایم. اگر همونطور که شعار آزادی می دهیم فکر کنیم که از امکانات و توانائی که قدرت نامیده میشه ( و هرکدوم از ما در سطح و اندازه ای از آن برخوردارهستیم) چقدر برای آزادی و احترام وابستگان مون خرج کرده ایم اون موقع خیلی از مسائل شکل دیگه ای پیدا می کنه و راه حل های بهتر و سریعتری برای مشکلات پیدا میشه. این سهل انگاری و بی مواظبتی از خصایل بالقوه منفی که در هر انسانی وجو داره کار را برای حل و فصل مشکلات رابطه ها کم و کم تر و حتی غیر ممکن می کنه.
اصلا قصد اینقدر پیچیده کردن را نداشتم فقط می خواستم یه جمله بگم که خودمون را دوست داشته باشیم او ل از همه با خودمون رو راست باشیم و از خودمون انتقاد کنیم وبعد از اون کسانی که خیلی دوستشون داریم. عشق و دوستی و انتقاد و ارزش و مواظبت بشدت کلمات وابسته به همی هستند.
