هیچکس انگار همه داستان رو تعریف نمی کنه! و من همیشه یادم میره که بخوام همه داستان رو تعریف کنه! و بدتر ازهمه همیشه یادم میره که همه داستانی رو که میگه گوش کنم!
اون از قبل می دونسته که چه داستانی میخواسته تعریف کنه و من هم انگار می دونستم که کجای اون را میخوام بشنوم! اصلا من شنیدم چی گفت؟ اگه شنیدم چرا ازش سوال نکردم که چرا یه جای داستانش اشکال داره! و یا چرا از او نخواستم و سوگندش ندادم که همه داستان را بگه. ما داریم همه بهم ظلم می کنیم که نه داستان را کامل می گیم و نه داستان را کامل گوش می کنیم!
از خودم میپرسم چطور میشه با این ناکامل گفتن و تکمیل نشنیدن قضاوت هم کرد!
هی دارم قضاوت می کنم! و هی بخودم میگم قضاوت آسون نیست و هی یادم میره که چقدر گفتم فرصت بدم به متهم که داستان رو با زبون خودش تعریف کنه. چقدر میشه قضاوتمون از پایه غلط باشه وقتی که داستان رو فقط از یه زبان شنیده باشیم .زبانی که ممکنه فقط داستانی رو تعریف کنه که دلش خواسته. دلی که خواسته یه مقدار خنک بشه وهمه کدورت های قبلی اش را تسکین بده..
