ما پر از عقده هستیم. در واقع با عقده های پنهان و آشکاری بزرگ می شویم. عقده هایی که بتدریج آنها را در خود شناسائی می کنیم. عقده هایی که می تونند کاملا شخصی باشند یا عمومی و برآمده از تاریخ و اجتماع و فرهنگ. می خواهم بگم کار ما اینه با عقده های خود درگیر بشیم و در عین حال سعی در درک و شناخت عقده های جامعه و دوستان و آشنایانمون داشته باشیم و مهربان تر و حل کننده تر با آن رفتار کنیم. خیلی از مشکلات رابطه ها همین عدم درک شرایط یکدیگر و عدم شناسائی عقده های ناگزیر است. من گاهی وقت ها که پی می برم به برخی از آنها د رخود وحشت می کنم. اولش بسیار نا امید میشم و بشدت با خودم بدرفتاری می کنم ولی بعد آرام آرام برخودم مسلط میشم و بخودم میگم خب کاری بکن! خودم را کمی هم فریب می دهم و میگم همینکه شناسائی شون کردی خودش جای خوشحالی داره!! یه لحظه هائی هم میگم آخه چرا؟ چرا باید اینطور می بودم و آون رفتارهای غلط را میداشتم و هی اشتباهاتنی را تکرار و تکرا رمی کردم؟! ......نه همه اینها طبیعیه.
و یادم باشه همینطور که به همین آسانی از خطاها و اشتباهات خودم می گذرم و می بخشم با خطاهای دیگران و بخصوص دوستان و آشنایان نیز همین رفتار بخشنده را داشته باشم!
یادم باشه که همه ما از گوشت و پوست و یه عالمه رخداد های فیزیکی و شیمیائی بعلاوه ژن و نیز اتفاق های افتاده در زندگی مان هستیم! هیچ گناه مطلق و سخت و نابخشودنی وجود نداره! فقط بیماری و عقده های هست که باید کمک کنیم کم و کمتر شوند و بهبود پیدا کنند.
ﻧﻤﻴﺸﻪ اﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﻭاﻧﺘﻘﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ و ﻃﺮﻓﺪاﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ! ﻧﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ و ﻗﻠﻤﺖ ﻫﺴت ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻱ ﻧﻤﻴﻮﻧﻲ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺭا ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ.
حتما انتقاد و انتقاد ازخود و بالا بردن سطح پذیرش آن در فرد و جامعه از مهم ترین و راهگشا ترین خصوصیات انسان نوین و متکامله.
عقده ها
