خواهرم برام نوشته که تو این زمونه سازشکاری اصلا درست نیست و تو عینا همون روحیه مامان را داری. می خوام بگم من اون روحیه مامان را دوست دارم و کل قضیه اینه که با دید دیگری به همه روابط و مسائل نگاه کنیم. یه نکته ریز وجود داره و اون اینکه این سازش و سازشکاری از موضع اعتماد بنفس و قدرت و آرامش درونیه که خودش را نسبت به طرف مقابل سالم تر و با صلاحیت تر میدونه!! غروری پنهان و دیده نشدنی!

منظور از سازش بیشتر همون توافقه. اینکه همیشه بتونیم به توافقی دست پیدا کنیم و این توافق پله ای برای تعادلی انسانی تر باشه. اینجا دیگر واقعا به صبر و حوصله ای آگاهانه و طولانی نیاز هست. و اینکه همه دعواها و جنگ ها را به مذاکره کشانید. و برای کشاندن طرف به مذاکره از همه امکانات استفاده کرد.! بحث سیاسی نمی کنم که البته میتونه سیاسی هم باشه!‌چون سیاست هم نیرویش را از اجتماع و جامعه و خانواده و کلیه باور های فرهنگی و مذهبی میگیره.

مسئله مسئله انسان و راه حل های انسانی و سلامت همه ست!‌اینکه من و تو و خانواده و دوستان و فامیل و اجتماع و همه مردم باور کنیم که رفتارهای غلط یعنی ضعف و بیمار بودن طرف! خب گاهی وقت ها هم این طرف بیمار خود ماهستیم. اشکالی ندارد. فقط آسیب شناسی شویم و آگاهانه تر حرکت کنیم. حتما کار سختی ست این سازشکاری و رفتار های نادرست دیگران را ناشی از ضعف هایشان دانستن و کدورت سنگین به دل نگرفتن! ولی این ما را قویتر میکنه. این انرژی ما را آزاد تر می کنه تا به خود بیشتر بپردازیم و نقد کنیم خودمان را. من همیشه آرزو می کنم که بتوانم وقتی کسی به من انتقاد تندی می کند همون لحظه عکس العملی نداشته باشم. در باره اش فکر کنم و از زاویه او خودم را و رفتار و گفتارم را ببینم .

هنوز باد داره غوغا می کنه. و ساختمان بلند ما و درخت هائی که اطرافش را گرفته اند همواره غلو می کنند در شدت و قدرت و سروصداهای باد!