من اینجایم و دارم در گفتن و نگفتن خیلی حرفا هی با خودم کلنجار میرم....یکیش مثل این میمونه که قصه ای را خونده باشی و آخرش را بدونی و به کسانی که اول و وسط قصه اند بخواهی بگی که چی میشه!....نه نگو...اصلا شاید اونا یه جور دیگه قصه را بخونند و یه شکل دیگه از اون لذت ببرند...با گفتنش فرصت های انتخاب و خوندن رو ازشون نگیر...بگذار حداقل لذتی را که میشه برد ببرن..حالا فردا یه کار دیگه می کنند...مثل تو..مثل بقیه که قصه را خوندند...خب یه کاری می کنند دیگه... بگو....نه بگو تا بدونند...بگو تا انتظارشون رو درست کنند....بگو تا با امکانات زیادتری انتخابشون رو بکنند...بگو تا با چشمان باز راه بروند...چشمان باز...چشمان باز جرات رو کم می کنند...چشمان باز یه عالمه شانس را از آدم میگیرند...چرا باید چشم شان را باز کرد؟ و محروم شان کرد از یه عالمه لذت احمقانه که ما بردیم...ما که با چشمان بسته احمقانه جلوتر از اونا مسیر را طی کرده بودیم...نمی ترسیدیم چون نمی دانستیم.....اگر به اونها بگوییم خواهند ترسیدو ستایشی را نثارمان خواهند کرد که مستحق اش نبوده ایم...........و من هنوز در کلی گفتن و نگفتن گم هستم...
و..این زندگی همیشه زیباست...این زندگی پر از هیجانه...پر از کارهائی که می تونیم و نمی تونیم انجام بدیم....آره کارهایی که نمی تونیم انجام بدیم هم لذت خودشون رو دارند..لذتی که به رنگ رویاست...
