خیلی عجیبه هفت ماه گذشت که ما اینجائیم و دوهفته دیگه شش ماه میشه که من دارم اینجا تو کانادا کار می کنم همراه با یازده ملیت دیگه! شش ماه کار تو کارخونه برای کسب تجربه کانادائی! با فضای کار و کارکردن با ملیت ها و فرهنگ های دیگه و چگونگی قوانین آشنا شدم. راستش اونقدر به محیط کار و زندگی با افراد گوناگون و متفاوت اون عادت کردم که برام جدا شدن خیلی مشکله. درسته که حداقل حقوق را داره و کارگری محسوب میشه ولی هم آرامش داره و هم زندگی بخوبی می چرخه و برای تفریح کردن نه وقت کم میاره و نه پول!! البته اگه آدم بخواد!
ولی به هرحال تا بیست روز دیگه کارم اینجا تموم میشه و برای یه سال مشغول درس خوندن خواهم بود برای گرفتن مدرک کانادائی. چون اینجا اصولا برای وارد شدن به محیط و زندگی کانادائی باید تجربه کار و مدرک کانادائی داشته باشی حالا برخی اول مدرک کانادائی می گیرن بعد دنبال کار میرن و برخی دیگه مثل من ترجیح میدن اول تجربه ششماه کار را داشته باشن و بعد برن دنبال مدرک. و اینکه من خوشحالم که اول رفتم کار. چون هم ششماه اول مهاجرت خوب گذشت و با محیط زودتر خو گرفتم و هم می دونم فرق مدرک داشتن یا نداشتن چقدره و چه موقعیت های متفاوتی میشه داشت.
و میشه سر فرصت از این تجربیات حرف زد ولی خلاصه می تونم بگم که چینی ها آرامش بیشتری را در محیط کار ایجاد می کنند البته اگر دوتا زن مسن چینی بیخ گوشت نباشن و چینی حرف نزنند! چون واقعا با همه قابلیت سازگاری که چینی ها دارن ولی لحن حرف زدنشون برام آزار دهنده است! بویژه وقتی هیجان زده میشن و دوتا دوتا بلند بلند حرف می زنند. و من احتمالا دوست چینی نخواهم داشت چون تحمل حماقت مشکل تر از تحمل ناتو بودنه!!
و فیلیپینی ها حسابی دار و دسته هستن و هوای همدیگر را بطرز غیر منصفانه ای دارن. به همون اندازه ای که ممکنه ایرانی ها لاف هموطن پرستی بزنند! و من اصلا نمی خوام تو رابطه های انسانی مرز داشته باشم. هر آدمی ا زهر جای دنیا که باشه همون ذاتش و فهم و شعورش برام مهمه. و اینجا تو محیط کار این را بیشتر حس کردم.
و کلی خودشناسی داشتم!که از اون پنج تای یلدا برای خودم هم عبور میکنه! ۱- حساس ۲-عجول ۳-کم توجه در گوش کردن۴- احساس مسولیت زیاد در کار ۵ - شلوغ و پر سرو صدا و بقیه اش بمونه برای بعد....بچه ها دارن صدایم می زنند.
