برف داره با اشتیاق تمام میباره. یکی دوهفته اخیر را همیشه برف داشته ایم. یعنی برف باهامون بوده. بهمون روحیه داده. شادمون کرده. مست مون کرده. و ما هی آخر هفته را رفته ایم کوهستان. اخرین بار روی هشت متر برف بود که کوه پیمائی می کردیم. من حسابی دیوونه میشم تو برف. عجیب حسی پیدا می کنم. شاد شاد شاد. هی دلم می خواد فریاد بزنم. بچه های دیگه هم همینطورند. خب نوشا و ویکتور و من همیشه هستیم. تا قله را نبوسیم به اوج نمی رسیم. همیشه تو اون قله که میریم دو تا کلاغ گنده عجیب و غریب هم هستند که دورمان می چرخند که بهشون غذا بدیم. تو این دوهفته غایب بودند. نمی دونم سرما و برف زیاد بود یا ؟...خب دوهفته پیش برای چند دقیقه طوفان بدی شد. خوابیدم روی زمین که گردباد مرا نبره!....حتما کلاغ ها هم ترسیده بودند. راستی چند تا پرنده کوچک هم هستند که وقتی هوا آرومه میان و از توی دست هامون غذا برمی دارند. بی هیچ محافظه کاری کلاغانه ای!
