از آخرین باری که اینجا نوشتم سه بار می خواستم مطالبی را بنویسم که فرصت پیدا نکردم د رحالی که در ذهنم با آنها کلنجار رفته بودم و چندین خط برایشان نوشته بودم
موضوع اول د در باره ذهن باز که بنظرم با کلمه روشنفکر متفاوت می آید و من ندیده ام که در فارسی از آن استفاده شده باشد. لزومی به تعریف روشنفکر در زبان فارسی نمی میبنم چون موضوع بشتر حس و تصویریه که از اون تو جامعه جا افتاده و حتی شاخه هایی به اسم روشفکر دینی مطرح شده که اونهم تصویر و جای خودش را داره.
ولی اپن مایند یا ذهن باز برای من تا اینجا حس بی تعصبی و عدم تقدسه که آماد ه است قبل از قضاوت امکان وقوع را ناممکن ندونه و بیشتر به ریشه یابی و توجیه اونا توجه داشته باشه و حتی بپذیره که لزوما همیشه امکان قضاوت فراهم نیست و حتی ضروری هم می تونه نباشه.
موضوع دوم که شاید اون هم از بحث بالا در میومد که بهش فکر کردم مسئله واکنش ما د ربرابر انتقاداتی است که به ساحت مقدس مان میشود!! یعنی پیش فرض اکثریت مطلق ما وارد نبودن انتقاد و در اشتباه بودن منتقد و نیز نقد فوری منتقد و انگیزه های وی از نقد ساحت مقدس ماست..... من به خودم میگم خود اینکه طرف داره به من انتقاد می کنه یه نوع احترام به ساحت مقدسم!باید محسوب بشه بخاطر وقتی که طرف برای انتقاد کردن گذاشته. پس قبل از هرچیز اگر برام عادت بشه که سپاسگزار منتقد بخاطر توجه اش باشم خیلی خوشحال خواهم شد. و بعد پیش فرضم را بگذارم بر وارد بودن انتقاد به ساحت مقدسم! که خب لزوما در اینجا چاره ای جز برداشتن کلمه تقدس از ساحت مزبور! نخواهم داشت. و چقدر خوشبخت خواهم بود اگر بتوانم که این را هم یه عادت کنم در خودم و سریع به مقابله و انکار برنخیزم
موضوع سوم در مورد کانادا بود و زندگی توی اینجا و واقعیت هائی که بهتره تصویری از اونها قبل از مهاجرت داشت و آمادگی پذیرش خود را سنجید. هیچی بهتر از بی تعارف بودن باتوانائی ها و آرزوها و رضایت های خود نیست. پیداکردن دوباره اعتماد به نفسی که بطور طبیعی با ورود به جامعه و فرهنگ و زبان وسیستم جدید دچار ترک های اساسی میشود حسابی زمان بر ه و کار آسونی نیست بویژه اگر در جامعه قبلی دارای امکانات و موقعیت های خاص بوده باشی. یعنی حتما بسیار مشکل تر ه و زمان خیلی زیادتری هم میبره. حالا اینکه چقدر می تونی زمان بگذاری و تحمل کنی خب نیاز داری یه ارزیابی حسابی از همه چیز خودت داشته باشی.
