داره حسابی باورن میاد که من دوست دارم! اصلا ونکوور بدون باران معنی نداره! نه اینکه آفتاب و انرژی که روحیه مردم را بالا میبره دوست نداشته باشم ولی دوسه هفته بدون بارون را حتما دوست ندارم! البته این بدون بارون بودن برای ده روز گذشته گزارش درستی نیست که من بدهم ولی به هرحال قبل آن بصورت بیسابقه ای هی آفتاب بود و هی ساحل جلوی خانه شلوغ و نسبت بخودش پرهمهمه! خوبی آفتاب شدن و بارونی شدن پی درپی اینکه قدر و منزلت هردو موقعیت بالا بره و جمعیت کمتری به آه و ناله و غر زدن بیفتند! و مردم بیشتری در زمان داشتن هرکدوم قدردانتر با آن برخورد کنند و لذت بیشتری ببرند!
این کلمه قدر دان را دوبار تکرار کردم تا بهانه ای باشه که از فرهنگ شکرگزاری بگویم! شکرگزار آنچه که داریم و شکرگزار وقتی میبینیم خطا یا جرمی شکل میگیره که ما مجرمش نیستیم! شکرگزاری برای آنچه که داریم براحتی قابل پذیرش و ملموسه ولی شکرگزاری دومی که در مقابل مجرم و خطاکاری که میبینیم چیه که میتونه مفید باشه؟! داشتن این روحیه کمک میکنه که وقتی بافرض غلط یا درست عملی یا کسی را میرویم محکوم کنیم و بشدت خواهان مجازاتش شویم بیشتر دل بسوازنیم و بگوییم او از شانس هایی که ما داشتیم محروم بوده. و بادیدی انسانی تر و مهربانتر ارزوی های خوب برایش داشته باشیم و اینکه او نیز به آرامش برسه. این احساس نه تنها باعث آرامش و رضایت بیشتر ما میشه بلکه کمک میکنه که محیط هم برای دیگرانی که جامعه باشه آرامتر و انسانی تر بشه و فضا را برای حل مسائل و کمک به یکدیگر بیشتر کنه.
این فرهنگ شکرگذار میگه که ناراحت نشو و کینه به دل نگیر از آنهائی که با فرض تو به تو بد میکنند بلکه خوشحال باش که تو نقش اون آدم بده را بازی نمی کنی! و یا اگر ناراحتی برای خود اوست که زندگی و شرایطش اورا به گرفتن این نقش بد رهنمون شده نه برای خودت. فکر کنیم که یه آدمی یه اشنائی یه دوستی ویا حتی خواهری یا برادری از ما خیلی حسوده!خب کی از این حسادت رنج میبره و دچار اختلالات زیاد میشه؟ شکر می کنیم که ما این مرض را نداریم و ناراحت میشویم که او دچار این مشکله! موقعیت ما بهتره یا او؟ ما خوش شانس تر بوده ایم یا او؟! خب جا داره که آرزو کنیم او هم مثل ما شانس های خوبی پیدا کنه و از این وضعیت رها بشه و بپیونده به شکرگزاران!
