مجبورم که باز در مورد نقد و انتقاد بنویسم. چرا وقتی به ما انتقاد می کنند بجای استقبال از آن و فکر کردن روی آن و متشکر از توجه و دلسوزی منتقدان می آییم با خودزنی و شلوغ کردن خود را فریب می دهیم و تو لباس مظلومیت فرو می شویم و چندین انتقاد نشده از جانب آنان را نیز قاطی قضیه می کنیم تا خود را در مقابل دوستان و نزدیکان بطور مستقیم یا غیر مستقیم مظلوم و مورد ناسپاسی قرا گرفته بنماییم که چی ؟که باورمون بشه همه کارهای مان درست بوده؟! که دل منتقد اینطور بسوزه و انتقادش را پس بگیره و بیاد معذرت خواهی کنه و ما همچنان خود را در نپذیرفتن انتقادی که می دونیم وارده فریب دهیم؟
نه اون کسی که دوستمون داره و انتقاد می کنه چنین دلسوزی آبکی را نخواهد کرد و همچنان محکم روی انتقادش می ایستد تا ما توجه کنیم!
باور کن به به و چه چه و همدردی کسانی که همه قصه را نمی دانند و یا نمی خواهند بدانند مشکل را حل نخواهد کرد و کمکی به رشد و تعالی واقعی تو نخواهد بود.
ﻧﻤﻴﺸﻪ اﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﻭاﻧﺘﻘﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ و ﻃﺮﻓﺪاﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ! ﻧﻪ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺐ و ﻗﻠﻤﺖ ﻫﺴت ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻱ ﻧﻤﻴﻮﻧﻲ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺭا ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻲ.
حتما انتقاد و انتقاد ازخود و بالا بردن سطح پذیرش آن در فرد و جامعه از مهم ترین و راهگشا ترین خصوصیات انسان نوین و متکامله.
جلب ترحم برای فرار از انتقاد
